تفاوت بین فناوری‌های دفترکل توزیع‌شده و بلاکچین در بازارهای مالی
قبل از شروع صحبت در مورد فناوری دفترکل توزیع‌شده (DLT)، باید تمایزی بین فناوری بلاکچین و دفترکل توزیع‌شده قائل شویم زیرا اغلب این دو فناوری را با یکدیگر اشتباه می‌گیرند در حالی که مشابه هستند، اما یکسان نیستند.
بلاکچین‌ها را می‌توان به دو نوع بلاکچین‌های دارای مجوز عمومی و مجوز خصوصی تقسیم کرد. مفهوم اعتمادسازی یک ساختار اساسی از بلاکچین‌ها می‌باشد. بلاکچین عمومی یک مدل همتا به همتا است که در آن جامعه به عنوان یک کل، اعتماد را از یک رکورد دیجیتالی مشترک و غیر قابل تغییر ایجاد می‌کند. در مقابل، با یک بلاکچین مجاز، یک واسطه قابل اعتماد بر تعاملات بین آن‌هایی که در زنجیره هستند، نظارت می‌کند. هر دو جایگاه خود را دارا می‌باشند و موقعیت‌هایی وجود دارد که یکی بهتر از دیگری عمل می‌کند در نتیجه، هر دو احتمالاً نقش مهمی را با تکامل بازار بازی می‌کنند.
بلاکچین‌های خصوصی، از نظر ساختاری بسیار شبیه به دفترکل توزیع شده (DLT) هستند. اما برای اینکه یک بلاکچین واقعاً خوب کار کند، همه چیز باید روی زنجیره باشد به این معنی که اگر یک فرآیند انتها به انتها به مراحل خارج از زنجیره نیاز داشته باشد که تعامل با سیستم های موجود، فرآیندهای تجاری و چارچوب‌های قانونی را ضروری می‌کند، چالش هایی به وجود می‌آید.
این مورد دقیقاً پردازش های پس از تجارت (Post-trade) است زیرا عناصر را نمی‌توان از بین برد. هر تراکنش پرداختی باید با سیستم های داخلی که بررسی های انطباق را انجام می‌دهند مانند ضدپولشویی، دفتر کنترل سرمایه های خارجی و ... قبل از اینکه خارج شود، تعامل داشته باشد و برای پرداخت FX اغلب نیاز به تعامل با یک حساب ارزی نوسترو است. در مقابل اینجا جایی است که فناوری دفترکل توزیع شده (DLT) مبتنی بر مجوز و با قابلیت تعامل می‌درخشد و این امکان را فراهم می‌کند که جریان های کاری انتها به انتها (end-to-end) با شفافیت و قابلیت حسابرسی در چندین سازمان شناخته شود.